Οι άνθρωποι στην πορεία της ζωής τους μπαίνουν και σε αυτή την απολύτως φυσιολογική φάση. Οι ανάγκες σε αυτή την ηλικία αυξάνονται τόσο ως προς τα υλικά αγαθά (ποιοτικά καλή διατροφή, προϊόντα ειδικής φροντίδας, φάρμακα), υποστήριξη για αναμονή σε ουρές, επισκέψεις σε γιατρούς, τράπεζες κλπ, καθώς επίσης κάλυψη των ψυχοκοινωνικών αναγκών τους.

Πιο συγκεκριμένα είναι ζωτικής σημασίας για τους ηλικιωμένους να παίρνουν αποφάσεις σύμφωνα με τις προσωπικές τους πεποιθήσεις και αξίες. Αυτό βοηθάει στο να συνεχίζουν να εκτιμούν τον εαυτό τους και να βιώνουν την αποδοχή των οικείων τους, διατηρώντας έτσι την ταυτότητά τους.

Γενικά είναι παραδεκτό ότι είναι ιδανικό το να παραμένουν στο δικό τους περιβάλλον όπου πιθανόν έζησαν και δημιούργησαν. Φυσικά και προκύπτουν δυσκολίες, οι οποίες καλό θα ήταν να συζητιούνται και να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι παράμετροι.

Είναι σημαντικό επίσης να διατηρούνται οι σχέσεις με το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος είναι «φύση και θέση κοινωνικό όν». Χωρίς κοινωνικοποίηση, η ευτυχία και η ευημερία των ηλικιωμένων διακυβεύεται.

Γι’ αυτό καλό θα ήταν να συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες ώστε να μη μένουν αναξιοποίητες οι ικανότητές τους. Σύμφωνα με μελέτες, μέσω της απασχόλησης και του προγράμματος διατηρούν καλύτερη σωματική και πνευματική υγεία.

Η μη ικανοποίηση των ψυχοκοινωνικών αναγκών γεννά:
• Απογοήτευση-Αποθάρρυνση-Δυσαρέσκεια
• Πικρία-Φόβο-Ανασφάλεια-Μοναξιά
• Αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Κατάθλιψης
• Χαμηλή αυτοεκτίμηση – Περιθωριοποίηση
• Κοινωνικό αποκλεισμό – Φόβο θανάτου

Αυτά τα συναισθήματα δημιουργούν άτομα κακότροπα, απαιτητικά και εγωκεντρικά. Αισθάνονται πως οι ευκαιρίες τους χάνονται, ο χρόνος φθίνει και γίνονται «εγωκεντρικά».

Η αντιμετώπιση του γήρατος, επιτάσσει προσαρμογές σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Χρειάζεται αλλαγή της στάσης των νεότερων, η οποία αλλαγή να διέπεται από τη μία μεριά από αγάπη και σεβασμό και από την άλλη, αρκετά ξεκάθαρα, από τα όριά των νεωτέρων ως προς το τι αντέχουν και τι όχι. (Θυμίζω ΟΡΙΑ σημαίνει σταθερότητα και όχι αυστηρότητα)

Ας μη ξεχνάμε πως πολλές φορές μέσα από την αδυναμία των γηραιότερων, οι νεότεροι αναλαμβάνουν τις αποφάσεις και γίνονται εξουσιαστικοί. Ας βάλουμε ένα μέτρο, και με καλοσύνη, απλά ας μη γίνεται δεκτή η μετακίνηση σε υπερβολές και όχι επειδή έχουν κουραστεί αναλαμβάνοντας ευθύνες να ακυρώνουν τα πάντα!

Νικολέττα Καμβά, Ψυχολόγος