Η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς έφτασε! Πολλά παιδιά αύριο ξεκινούν να φοιτούν στην Α’ Δημοτικού. Συναισθήματα όπως άγχος, αγωνία, ενθουσιασμός συνυπάρχουν στα παιδιά που πρόκειται να ξεκινήσουν αύριο τη σχολική τους ζωή! Πως μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά και να τα προετοιμάσουν για την Α’ Δημοτικού; Υπενθυμίζουμε στο παιδί τη διαφορά του δημοτικού από το νηπιαγωγείο και το ενημερώνουμε για τις νέες συνθήκες Επισημαίνουμε δύο διαφορετικές διαστάσεις.

Πρώτη μέρα στο σχολείο! Έναρξη μια καινούριας κατάστασης, μιας νέας πραγματικότητας στην καθημερινότητα μαθητών και γονιών, της σχολικής ζωής. Η έναρξη της σχολικής χρονιάς δημιουργεί άγχος και αδημονία σε όλους τους μαθητές, ιδίως όμως στα «πρωτάκια» και τα «νηπιάκια» , για τα οποία ξεκινάει κάτι καινούριο και πρωτόγνωρο. Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι μια σημαντική εμπειρία του παιδιού γι’ αυτό οφείλουμε να προσπαθήσουμε να την κάνουμε όσο το δυνατόν.

Αύριο ξεκινούν οι πανελλήνιες και οι ενδοσχολικές εξετάσεις και το άγχος πολλών μαθητών χτυπάει κόκκινο! Σε περίοδο εξετάσεων είναι αναμενόμενο και πολλές φορές και αποδοτικό ένας μαθητής να έχει ήπιο άγχος. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση των μαθητών που το άγχος τους γίνεται δυσλειτουργικό; Γιατί συναντάμε συχνά μαθητές που ενώ είχαν διαβάσει και ήξεραν τα θέματα δεν μπόρεσαν να γράψουν καλά επειδή αγχώθηκαν; Σε αρκετούς μαθητές που χαρακτηρίζονται από άγχος.

Τα πυρηνικά χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ είναι η απροσεξία, η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα, που εξελίσσονται και αλλάζουν με την ωρίμανση του ατόμου. Τα κύρια συμπτώματα της διαταραχής, όπως ορίζονται από το DSM-IV, είναι η διάσπαση της προσοχής, η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα. Με βάση τα συμπτώματα που επικρατούν στα παιδιά σχολικής ηλικίας διακρίνουμε τρεις τύπους ΔΕΠΥ: ΔΕΠΥ – τύπος Απροσεξίας • δεν μπορεί να συγκεντρωθεί • αποσπάται εύκολα από άσχετα.

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας που εμφανίζεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Χαρακτηρίζεται από την επαναλαμβανόμενη, απρόκλητη παρενόχληση, κάποιου παιδιού το οποίο δυσκολεύεται να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι αυτό που διαχωρίζει τον σχολικό εκφοβισμό από το απλό πείραγμα, είναι η ένταση, η διάρκεια και η επανάληψη μιας κατάστασης και κυρίως η ανισορροπία δύναμης μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών. Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού.

Καθώς μεγαλώνει ένα παιδί, η πρώτη διάκριση που κάνει, η πιο προφανής λόγω της διαφοράς του φύλου των γονέων, είναι η διάκριση των φύλων. Η αντίδραση προς το αντίθετο φύλο είναι απόλυτα φυσιολογική. Παρόλ’ αυτά όμως, είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να την ερμηνεύουν έτσι, ώστε τα παιδιά να μπορέσουν να καταλάβουν και να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Βοηθώντας τα παιδιά να αποδεκτούν και.

Όλοι έχουμε δει ένα δίχρονο ή τρίχρονο παιδί να φωνάζει, να κτυπά το κεφάλι του κάτω ή να πετά παιχνίδια με θυμό, επειδή η μαμά του απαγόρευσε κάτι. Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι που το παιδί θυμώνει, όπως π.χ όταν του επιβάλλουμε όρια. Είναι γεγονός ότι η αντίδραση του παιδιού είναι πολύ έντονη, και μερικές φορές μάλιστα απρόβλεπτη. Ο θυμός του το παρασύρει και εμείς δεν γνωρίζουμε πώς να.

  Η οριοθέτηση και η θέσπιση κανόνων είναι ένα σημαντικό κομμάτι της διαπαιδαγώγησης των παιδιών και του γονεϊκού ρόλου. Είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία για την ανάπτυξη του παιδιού, η οποία ξεκινάει από τα πρώτα έτη της ανάπτυξης του ατόμου του ατόμου και συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Οι στόχοι της τοποθέτησης και της τήρησης  ορίων και κανόνων  είναι το άτομο να μπορέσει να αποκτήσει συγκεκριμένες  δεξιότητες και.

  “Ο Δημήτρης είναι 3 ετών, μοναχοπαίδι και μέχρι τώρα απολαμβάνει εξ’ ολοκλήρου όλη την αγάπη και τα χάδια τόσο της μαμάς και του μπαμπά όσο και των υπόλοιπων συγγενών. Εδώ και καιρό παρατηρεί την κοιλίτσα της μαμάς του που είναι όλο και πιο φουσκωμένη, χωρίς όμως να δίνει ιδιαίτερη σημασία. Παρόλα αυτά ο παιδιάστικος τρόπος του να εξηγεί το γεγονός, σκεπτόμενος ότι η μητέρα του πάχυνε, πλέον, δεν επαρκεί..

    Τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, το παιδί και η μητέρα του είναι μία αδιαίρετη «δυάδα». Ουσιαστικά το παιδί «ανήκει στη μητέρα του»,  είναι αυτή που έχει αναλάβει,  την κάλυψη των αναγκών του, βιολογικών και συναισθηματικών. Ο ρόλος του πατέρα είναι υποστηρικτικός-βοηθητικός. Μετά τα δύο πρώτα έτη, ο πατέρας  καλείται να σπάσει τη δυάδα μητέρας-παιδιού, δημιουργώντας  μία νέα δυάδα μεταξύ εκείνου και του παιδιού και μία.

Οι γονείς είναι τα σημαντικότερα πρόσωπα στην ανάπτυξη ενός παιδιού. Η προσωπικότητά τους, ο χαρακτήρας τους, οι αξίες τους,  το γονεϊκό τους ύφος, η συναισθηματική τους κατάσταση, η ζεστασιά και η αυστηρότητα που αποπνέουν, είναι ορισμένοι μόνο από τους παράγοντες που συμβάλλουν στη διαμόρφωση διαφορετικών γονεϊκών τύπων διαπαιδαγώγησης. Έχει αποδειχτεί ότι δύο από τα παραπάνω χαρακτηριστικά η ζεστασιά-στήριξη  και ο έλεγχος-σταθερότητα είναι οι σημαντικότερες διαστάσεις των βασικών  μορφών γονεϊκής διαπαιδαγώγησης,.

    Όσο πιο πολύ οι μπαμπάδες ασχολούνται με τα παιδιά τους τόσο πιο επιτυχημένα στην ζωή τους θα είναι τα παιδιά. Η επιρροή των μπαμπάδων είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να καθορίσει την κοινωνική ζωή, τους βαθμούς στο σχολείο αλλά και τα μελλοντικά επιτεύγματα ενός παιδιού. Γιατί λοιπόν τα παιδιά χρειάζονται τους μπαμπάδες; Στοργικοί μπαμπάδες = επιτυχημένα παιδιά Ο μπαμπάς επηρεάζει το παιδί σχεδόν από την γέννησή του. Τα.